Ειναι βεβαιο σχεδον
πως οταν περνας τη ροδοχρους ακμη της αγαπης
του παθους
και της εναντιωμενης κορυφωσης
και πτωσης
των εγω ταυτοχρονα
δυσκολα καθεσαι σ ενα τραπεζι μετα
να ριξεις χαρτια
η να συζητησεις
θα πρεπει να παρεις μια θεση?
εναν ρολο?
να κανεις τον dealer?
και να πλανεις το θυμα σου?
να κανεις τον παιχτη
να πλανιεσαι ακουσια?
να ριχνεις πασιεντζες μεσα σε τοιχους
και να πετας τα χαρτια σαν κινεζικα αστερακια στους περαστικους?
μια αλλη λυση ειναι να απαρνηθει το ολο σου
την υπαρξη της τραπουλας
και ν αποβει σε πραξεις και αποφασεις
που δεν ειναι μητε τεταμενες
μητε πραγματικες
μητε αποφασισμενες
ν αρνηθεις την βαρυτητα
και την γη ταυτοχρονα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου