newborn

διαλεγω την απαγορευμενη

και μην μου πεις αυριο

πως δεν σταθηκαν καλα τα μανταλακια

διοτι η αγγαλια του Καρκινου

ειναι παντοτε με δαγκανες

δεν φταιει αυτος

ετσι σχεδιαστηκε

ηταν πολυ παλια οταν ειμασταν

ειμασταν ακομη κυριες του σπιτιου

απλωναμε και φευγαν

διανοηθηκαμε στην πορεια μιαν καποια φυση

περισυλεξαμε για δαυτην

εκκολαυθηκαμε

περιμενω την γεννεση

να την μελετησω..

να την απλωσω στην γειτονια

στα συρματα

να την δουν ολοι

αξιζω..

Τουτη η πολη
τουτα τα επιλεγμενα χρονια

με τα μπλεγμενα τους συρματα
τα αρυθμα τους σηματα

με κουρασαν
εχουν μπλεχτει
στα μαλλια μου
σαν μικροσκοπικες ψειρες

που δυσκολα θ απαλλαχτω

στεκουν καμια φορα οταν στοιχιζονται
σαν βελη

μου δειχνουν εναν καποιο δρομο

δυσκολο να ξεχωρισεις

οταν τα μελη σου
με δυσκολια κινουνται

οταν ο αιθερας σου
σπαρταραει στην παλαμη

κι εσυ τον βλεπεις
και φοβασαι

τι αλλο να κανεις

σε ποια πλευρα του φεγγαριου
να κανεις τον Gagarin?

για να σου πει στο τελος

"I don't see any God up here."

η Αρχη σου
εκλεισε τα παραθυρα

σφραγισμενα
να τα λουζουν το φως

εκει ψηλα στεκεις
σ εκεινο το δωματιο
γυμνη ως παιδι

οι τοιχοι σου ειναι λευκοι
και καθαροι

πιο πανω η ταρατσα
το πολυποθητο καταφυγιο

εκει θα στεκεις με φιλους φως και αερα
να βλεπεις την θαλασσα
και την γη
περηφανη
και με χαμογελο στα χειλη

στα κατω δωματια
αφησες λιγο ανοιχτα

πιστεψες ισως
πως θα μπει ο αερας μεσα
ν ανανεωσει τον χωρο

γυρω απ τα παραθυροφυλλα σου
οι τοιχοι γκρεμισμενοι

λερωμενοι πιο κατω
απ την βρωμια του δωματιου

το πιο κατω δεν φαινεται ακομη καθαρα
ελπιζω να μην το δεις ποτε

γιατι με σκοτεινη τρυπα μου μοιαζει
που ειτε θα πεσεις
ειτε θα γινεις

Δεν ειναι μητε το μερος
μητε η στιγμη

ειναι που αποφασησαν
και συνομωτησαν
ενας ηλιος
κι ενα συννεφο

δεν ξερω προς τι

εγω μονος καθομουν
στην πλαστικη μου καρεκλα

κι υστερα ενας ηχος στα βοτσαλα

μετα το κυμμα
τραγουδουσες εσυ

κι ησασταν κι οι δυο
τοσο μεγαλοι για να σας ξεχωρισω