η Αρχη σου
εκλεισε τα παραθυρα

σφραγισμενα
να τα λουζουν το φως

εκει ψηλα στεκεις
σ εκεινο το δωματιο
γυμνη ως παιδι

οι τοιχοι σου ειναι λευκοι
και καθαροι

πιο πανω η ταρατσα
το πολυποθητο καταφυγιο

εκει θα στεκεις με φιλους φως και αερα
να βλεπεις την θαλασσα
και την γη
περηφανη
και με χαμογελο στα χειλη

στα κατω δωματια
αφησες λιγο ανοιχτα

πιστεψες ισως
πως θα μπει ο αερας μεσα
ν ανανεωσει τον χωρο

γυρω απ τα παραθυροφυλλα σου
οι τοιχοι γκρεμισμενοι

λερωμενοι πιο κατω
απ την βρωμια του δωματιου

το πιο κατω δεν φαινεται ακομη καθαρα
ελπιζω να μην το δεις ποτε

γιατι με σκοτεινη τρυπα μου μοιαζει
που ειτε θα πεσεις
ειτε θα γινεις