Συνεταξες
τις λεξεις
λαθος στο μυαλό σου
λαθος στον λόγο σου

συνηθες και στις νηφαλιες στιγμες σου

ορθα στην ορμη σου
ακομη κι οταν εκεινη
πολεμουσε ματωμενη

κι εχασες νικητης

ασχετα αν καψαν το παραμυθι σου
ως απαγορευμενο στην κεντρικη πλατεια

ασχετα αν εσπασες το σκεπαστρο
η εσπασε απο μονο του γιατι βαρεθηκε τα κατω

νικητης και βρεγμενος

νικητης της αγριας δυσης..

τροπαιοφορος περαστικος
αγγελιοφορος της αναστασης

το σκεπαστρο αγγιζει πια την θαλασσα
πρεπει να κοψεις το τσιγαρο και το αλκοολ..

θα ρθει καιρος για καταδυσεις..

ειμαι ακομη εκεινος
ειμαι ακομη

θα σε κανω ευκολα
ν αγγιξεις τα ανθη του κηπου μου

θα σε ταξιδεψω καλη μου
αρκει να φορας για παντα
τα ψηλα σου τακουνια

να πονουν τα ποδια σου
μονο για μενα

να μαι μαεστρος
στους ιδιωτικους χορους σου

διψω για κεινον τον ιδρωτα σου

τον ιδιο σαν κι αυτον
που βγαινεις για ψωνια..

ματαιη να γεμισεις

τον μυριζω..

κι ειναι οι ορμονες σου

οι αοσμες
οι γεματες

εισαι εσυ

δεν σε ξερω
σ ακολουθω

σ ακολουθω
να σε κλεισω στην βαλιτσα μου

να σταθω Λεων
σε τουτη τη ζουγκλα

θελω να ιδρωσεις για μενα..

τα βηματα σου πρεπει να τα παρατηρεις
να τα προσεχεις

κι ας ειναι μπερδεμενα
πρεπει στο σκοταδι τους
να φερνουν το φως

αφησου να παραπατησεις
πεσε κατω οταν πρεπει

κανε τα βηματα μικρα και μεγαλα
μα παντα φωτεινα

και μεσα απ το φως να σαι παντα εσυ
και στα μικρα
και στα μεγαλα βηματα

                                                                     να τα γιορταζεις..

το να πηγαινεις πισω
στα ηδη κερδισμενα υψη
δεν εχει λογο

αφου το γνωριζουν καλα τα φυλλα σου

πως τα καταφερες στ αληθεια
να μετουσιωσεις ετσι την γενια σου

θα μπορουσε να ναι θαυμα..

ολα τα δεντρα κοιτουν ψηλα
σε τουτο το δασος

τοσο ψηλα
ετοιμα να πεσουν προς τα πισω..

ειναι στιγμες
που ο καιρος σ αλλαζει ως θαλασσα

αλλαζεις οψη
ανακατευονται τα μεσα σου

δεν ξεχνας ποτε οτι εισαι θαλασσα
ειναι οι μορφες των αφρων σου

φουσκωθηκες σε καποια παλιρροια
να φτασεις παλι το φεγγαρι κι απετυχες

κι υστερα μετα τις τρικυμμιες
παρεμεινες γαληνια

τοσο γαληνια που ξεχασες
πως ειναι
ν αγγιζεις λιγο πιο πανω την αμμο

δεν χρειαζεται να φουσκωνεσαι
ειναι ματαιο για κεινο τον σκοπο

μιας και ο ηλιος
και το φεγγαρι
παντα μεσα σου καθρεφτιζονται

δεν χρειαζεται να τους φτασεις..

Ζω για ν αγαπω

αγαπω για να μαι ζωντανος..

κουραστηκα στις στιγμες

πιστεψα πως δεν θα χω την ευκαιρια να δωσω ξανα

καθως αποτυχαινα

διοτι το πλεον της αγαπης

δεν ειναι αυτο που δεν μπορεσες να παρεις

ειναι εκεινο που δεν εδωσες ποτε

κι αυτο ειναι που σταζει αιμα στις στιγμες

και δεν μπορεις πια να κλαψεις

ευτυχως καπως απο μικρος οταν ησουν

σου φυτρωσαν στο μυαλο

μια Πανδωρα

ασχετα που το πεταξες το κουτι πολλες φορες

και το βρηκες στη θεση του

κι αν νιωθεις οτι στεκεις γεροντας

και χαλασμενος στους καιρους

η αγαπη δεν ξερει απ αυτα

σε περιμενει κρυμμενη σ ενα σκοταδι

γεματη..

i m driving on this highway
on my pink Cadillac

red hair waving
each hair a love story
a battle of loving each other

my only battle
the speed
and the way

straight ahead
feeling high

high to the infinite
high to the unknown

i possess the beauty of the silence
between the wars

the emptiness of an arrow s throw

the one night lovers syndrome

but i became a great wave to wash away
to wash away

there s only water..

θα σταθω μπροστα σου γυμνη
οχι ως γυναικα

ως παιδι
που θελει να γινετε φιλοι

αν εισαι ικανος
θα γινεις ηλιος στα στηθη μου

συμμετοχος στο ηλιακο μου πλεγμα

αν οχι σκια πισω μου
στη Ληθη

διοτι γεννηθηκα για να ειμαι

γιατι ειμαι γυναικα
πολεμηστης ταπεινος

κι αν δωσεις εστω κι ενα στοιχειο
θα σ αφησω να τρεξεις

στο απειρο

αν δεν εισαι ικανος
σιγουρα θα σκονταψεις
θα πεσεις
θα χτυπησεις
και θα με κατηγορησεις..

αναρωτιεμαι γιατι?
επειδη σ αφησα να τρεξεις?

tic toc the time has come

rise your hands and run to the dock

tic toc the beat of your heart
you must not believe in luck

tic toc the time is near
dive with love reject the fear

tic toc please wrap a gift
and please this world to make a shift

it s baby steps
for me and for you..

i can not make a name for one self

so much to learn from you

i admire you
and i m jealous of you..

you are illuminated..

ειμαι γυναικα

γεννηθηκα η γυναικα του 21ου αιωνα

μια καποια..

στολιζομαι ακομη
φορω τακουνια

βλεπω ασπρομαυρες ταινιες
και κυριως ζω ασπρομαυρα

κοιμαμαι με καποιον για ενα βραδυ
χωρις φοβο
ως ανδρας

δουλευω ως ανδρας

μαχομαι ως ανδρας
σκεφτομαι ως γυναικα

θελω να κανω οικογενεια
με παιδια να παιζουν στον κηπο

βρισκω "παρανομες" λυσεις
να λυθω
καθως με καταστρεφω..

διοτι για μενα
ειναι δυσκολος τουτος ο κοσμος

ως γυναικα

ολη η αγαπη μου
εγκλωβισμενη, φυλακισμενη
σε ψιθηρους της νυχτας

σαν ηλικιωμενη
με αποτυχημενη πλαστικη επεμβαση

που θα θελα τοσο πολυ να τρεξω ξυπολητη
σε καποιο ανοιχτο λιβαδι..

i m on my way..
down the corridor

i was trapped in black
but as soon as i strengthened my motivations
i stepped forward
into gray

i stood still

i had an inspiration of a window of light

i don t matter the view
as only if you can light my eyes brighter

and draw a shinny smile on my face
 with your old forgotten marker..

εχω την εντυπωση
πως εχω κανει τουτο το δασος αυτοφωτο

πως δηλαδη το φως
βγαινει απ τις σχισμες των κορμων μου

νομιζω ομως πως μου λειπει
εκεινο τ αλλο το φως
εκεινο καποιου ηλιου

θυμιζει καπως πιο ζεστο
διαφορετικο

φοβουμαι ομως
πως η δομη τουτου δασους

ειναι πλεον τετοια
που κανει τα πραγματα δυσκολα..

θα θελα ομως να τυφλωθω και παλι..

εχει να κανει με τον εαυτο της

την απολυτοτατη ρυθμιση
και μελετη των κυμματων της
παντα ελευθερη..


παντα στεκει τελεια
χωρις προσπαθεια νομιζω η θαλασσα..

μονο σ ενα σημειο μπερδευεται
και φουσκωνει..

στη σχεση της με το φεγγαρι..

προσπαθει ματαια να το φτασει
και δεν μπορει

οσο κι αν φουσκωνεται
ο ουρανος και το φεγγαρι
θα καθρεφτιζονται πανω της
χωρις να την ρωτανε
ειναι η φυση της..

κι η τρικυμμια
αποφαση της..

γνωρισα τελικα
την μηδενικη διαφορα μου
εις βαθος

ξερω καλα
πως ολοι φοραν μια φορεσια πολεμιστη
ολοι για κατι πολεμουν

και Θεε μου συνχωρεσε με
για τις στιγμες που υπερτιμησα
και υποτιμησα

ποιος στο καλο νομιζω πως ειμαι?

ολοι αφηνουν τα σημαδια τους
τα πατηματα τους στην βρεγμενη αμμο

καμμια σημασια δεν εχει το μεγεθος η το σχημα
αλλωστε παντα ειναι μοναδικο
ξεχωριστο
και το πατημα και το βημα

κι η ιδια θαλασσα μας προσεγγιζει
για να τα σβησει ολα

η μονη επιλογη
η αποσταση
απο βημα σε βημα

και ποσο μακρυα μπορεις να φτασεις..

Τα μοτιβα
ακολουθουν μεταμφιεσμενα

διοτι εχω την τυχη να μαι καλη φιλη με την Ληθη

ξερω το γιατρικο

διοτι το τελευταιο μου τσιγαρο
θα ναι οταν θα χω κοψει πια το καπνισμα

και δεν θα ναι βιαστικο
θα μ αηδιασει

στην πρωτη τζουρα
θα το ριξω στη λασπη

το γιατρικο
συνταξιδιωτης συμπληρωματικος στο μπλε

πορτοκαλι αυρα..

ναι τελικα νομιζω
πως δεν γινεται να πλασσουμε την συμπνοια
θα ταν αλλοκοτο ισως
θα μασταν γυαλινοι..

στεκομαι στο καδρο ως νεφελη
απο κατω η απλοτητα του μηδενος


τελεια
φτιαγμενη απο καποιο orderliness freak
που συνεταχθη καποτε

μια πολυτελεια
της απολυτης ελευθεριας του νου και του σωματος
εκει που κανεις δεν γελαει η κλαιει..

εκει που ειναι ολα στο μηδεν και μοιαζεις θεος..

απο πανω μια αταξια
να συγκρουει τα νηματα της με μενα,
παντα ως νεφελη

εκει κανεις δεν διαχωριζει αν γελαει η κλαιει
ειναι ολα διαπλεκομενα

ειναι που με ποναει καμμια φορα
η βελονα της πλεξης της στιγμιαια
και φοβαμαι..

δεν εχει σημασια που την κρατω εγω την βελονα
δεν πονα λιγοτερο..

το χειροτερο ειναι που ειμαι παντα στη μεση τελευταια..

ειμαστε τρεις
το "ημουν" το "ειμαι" και το "θα γινω"

φοραμε κι οι τρεις το ιδιο παντελονι


το "ειμαι" κοιτα συχνα το "ημουν",
γελα καμμια φορα περιφρονητικα,
αλλωτε το χλευαζει,
αλλωτε τ αγγαλιαζει ως βρεφος,
νιωθει και περηφανο καμμια φορα γι αυτο

το "ειμαι" κοιτα συχνα το "θα γινω"
αλλωτε το θαυμαζει
αλλωτε λυπαται για κεινο
εχει ομως μεγαλα ονειρα γι αυτο..

το "ημουν" και το "θα γινω"
εχθροι και φιλοι

το "ειμαι" ξεχνα να κοιταξει το "ειμαι"

δεν υπαρχει καμμια καλυτερη ιδεα
πλην της εκθειασης

διοτι εκει υπαρχει η χαρη
και το δωρο μιας πανωλεθριας
αληθινης αποτυχιας

χωρις χασιμο χρονου
χωρις σπαταλη ενεργειας

και διολου δωρεας σοφρωσυνης
και πνευματος

γυμνος να στεκομαι
χωρις σαρκα

κι αν αντεχεις
με ταξιδευεις..

αλλα αν τυχον θελεις να μου διαλεξεις φορεσια
που δυσκολο να δεχτω..

αλλα ποτε δεν ξερεις..

φροντισε να ναι ακριβη..

Η πρωτη εντυπωση ισως και να ναι η απουσια..

χρειαζονται ομως καμμια φορα,
ειδικα γυαλια,
για να με δεις,
να κανω κουνια..

πισω απ τις καλοφτιαγμενες μπουκλες μου,
τα ψηλα τακουνια,
και το μπλαζε υφος στο μετρο

ολο αυτο το καλοφτιαγμενο,
το κακοσυγηρισμενο
το pin up punk funked up lady in furs

υπαρχει εκεινο το κοριτσι στην κουνια
που περιμενει καποιον να της δωσει την ωθηση

να παψει πια να ναι διαφανη

να παιξει παλι με τα χωμματα..

να λερωθει..

Ετσι πιστευω πως γεννηθηκα για κατι μεγαλο
για να διαφερω

απο μικρος το πιστευα στ αληθεια
δεν θα μπορουσα ποτε ισως να το ορισω με λεξεις

ειναι αυτο το κενο στο στομαχι
μ εναν αερα μεσα ετοιμος να βγει
να γινει τυφωνας
να στροβιλλισω τα εξω

καθως περνουσαν τα χρονια πηγαινα με τη ροη
δεν εχασα την πιστη μου

ακολουθησα την ροη των νερων
ως την ορισαν

στο επαγγελμα μου διακριθηκα
πρωτος στους σκλαβους

κι ετσι οπως μια μια τριχα ασπριζει
στη κεφαλη μου

κομματι κομματι
πεθαινει η πιστη μου

και ψαχνω για το λαθος..

it s been just a while ago

and it has been always a "why?"..

why am i here mom?
why are you crying?

why do the tides demolish my castles dad?
why are you crying?

is it really my destiny ..
to be a cloth to wipe your tears?

or is it your tears that make me drunk?

Aνοιξαμε δυο πορτες μετα..
μια αριστερα μια δεξια

κι οι δυο να οδηγουν στο φως

το χειροτερο ειναι οτι τις κλειδωσαμε ανοιχτες
και μπηκαμε στη αριστερη
και (μετα)νιωσαμε

θα ναι κριμα μα ξερεις
οτι η δεξια ειναι ακομη ανοιχτη
αλλα δεν μπορεις να πας πισω..

υστερα βαλαμε και σ αλλα λουκετο
μα ειμαι ευτυχισμενη γι αυτο

γιατι ετσι οπως μπαινοβγαιναν ολοι
μ ειχαν μπερδεψει

σαν να μην ειχα επιλογη
σαν να μπερδευομουν με τους επισκεπτες

τωρα ομως ξερω
πως περιμενω εναν τολμηρο διαρρυκτη
που θ αψηφησει τις σειρηνες και τον συναγερμο

τολμηρος και διαυγης
διαφανος..

και τοτε θα σπασουν τα λουκετα
και θα μεινουμε για παντα ομορφα εγκλωβισμενοι
σ εκεινο τον κοσμο
που απο παιδια χτιζαμε..