στεκομαι στο καδρο ως νεφελη
απο κατω η απλοτητα του μηδενος


τελεια
φτιαγμενη απο καποιο orderliness freak
που συνεταχθη καποτε

μια πολυτελεια
της απολυτης ελευθεριας του νου και του σωματος
εκει που κανεις δεν γελαει η κλαιει..

εκει που ειναι ολα στο μηδεν και μοιαζεις θεος..

απο πανω μια αταξια
να συγκρουει τα νηματα της με μενα,
παντα ως νεφελη

εκει κανεις δεν διαχωριζει αν γελαει η κλαιει
ειναι ολα διαπλεκομενα

ειναι που με ποναει καμμια φορα
η βελονα της πλεξης της στιγμιαια
και φοβαμαι..

δεν εχει σημασια που την κρατω εγω την βελονα
δεν πονα λιγοτερο..

το χειροτερο ειναι που ειμαι παντα στη μεση τελευταια..