The End Of An Era

 

 Το τελος μιας εποχης
ερχεται

οταν πλεον σιγουρα
μεσα σ αυτο
εχεις γερασει..

και φευγεις..

Loop

 

 Γελουσε ομορφα
μ εναν ωραιο ηχο

η αρχικη μου προθεση
ηταν να τον ερωτευτω

καθομασταν στο μπαρ

εκανε πολυ ζεστη
μα υστερα απο μερικα ποτα
δεν ηταν και τοσο ανυποφορη

δεν θυμαμαι το χαμογελο του
μονο το γελιο του

ισως το ενα απ τα ματια του

κι οτι η αρχικη μου προθεση
ηταν να τον ερωτευτω..

..γελουσε ομορφα
μ εναν ωραιο ηχο

η αρχικη μου προθεση
ηταν να τον ερωτευτω

καθομασταν στο μπαρ

εκανε πολυ ζεστη
μα υστερα απο μερικα ποτα
δεν ηταν και τοσο ανυποφορη

δεν θυμαμαι το χαμογελο του
μονο το γελιο του

ισως το ενα απ τα ματια του

κι οτι..

Denying Gravity and Ground

Ειναι βεβαιο σχεδον

πως οταν περνας τη ροδοχρους ακμη της αγαπης

του παθους

και της εναντιωμενης κορυφωσης

και πτωσης

των εγω ταυτοχρονα

δυσκολα καθεσαι σ ενα τραπεζι μετα

να ριξεις χαρτια

η να συζητησεις

θα πρεπει να παρεις μια θεση?

εναν ρολο?

να κανεις τον dealer?

και να πλανεις το θυμα σου?

να κανεις τον παιχτη

να πλανιεσαι ακουσια?

να ριχνεις πασιεντζες μεσα σε τοιχους

και να πετας τα χαρτια σαν κινεζικα αστερακια στους περαστικους?

μια αλλη λυση ειναι να απαρνηθει το ολο σου

την υπαρξη της τραπουλας

και ν αποβει σε πραξεις και αποφασεις

που δεν ειναι μητε τεταμενες

μητε πραγματικες

μητε αποφασισμενες

ν αρνηθεις την βαρυτητα

και την γη ταυτοχρονα.

το καλυτερο μου χαμογελο

Αγριεμενοι θελω να μαστε

οταν θα τρεχουμε..

να με πνιγει το σαλιο μου

απο ευτυχια..

στις πλατειες

θα μυριζουμε την μεντα

και τα χειλη μας θα καινε

θα μαζευουμε τις φραουλες

γυμνοι

και θα μου πεις

πως ολα τουτα

δεν ειναι αυτο που νομιζω

κι εκει ακριβως θα σου χαρισω

το καλυτερο μου χαμογελο..

something to built-in

Καθεσαι
σ εκεινα τα γνωστα σκοταδια σου

και με βλεπεις
να χτιζομαι ραγδαια

λιγο πιο κατω απ το μπαλκονι σου

εκει που οι τοιχοι
απλωνονται διαπλατοι

και τα καγκελα
χαμογελουν
λευκα και στους δυο μας

το παραθυρο
ανοιχτο

παντα

θα θελα μια μερα να μου πεις
τι χτιζεται εκει εξω..

Γαρυφαλλια

Οι γριφοι λυνονται μονοι
τελευταια

λογω ελειψης χρονου
και συγκεντρωσης

ο Χρονος
γηραιοτερος

μερα με την μερα

με καθιζει σε παγκακια
καναπεδες
και θρονους

οταν πινει
λιγο παραπανω
σακε

με κοιταει στα ματια
η καπου εκει αναμεσα

τελευταια
με τρομαζει και λιγο

θελει λεει οι σολες μου να παταν
σε ανδρικα ποδια

πηρα λοιπον κι εγω
το κουστουμι του πατερα μου

σαν την προγιαγια μου
την Γαρυφαλλια

που εβγαινε κρυφα
τα βραδυα
στ αλογο
με την φορεσια του προπαππου

κι εκανε τον ανδρα
στα σκοταδια

και τρομαζε τους περαστικους..

.. για πλακα..

Free to fall in the Fall..

Φθινοπωρο

εισαι ελευθερος να πεσεις
εχεις τη αγραφη αδεια των φυλλων

και την συμπαρασταση των φιλων
στην πτωση

θυμαμαι τοτε
που επαιρνα κατι μπογιες τα βραδυα

και τις αλοιφα πανω μου
χωρις καθρεφτη

ουτε που θυμαμαι
τι εφτιαχνα

θυμαμαι ομως
τις φορες που επρεπε να ταξιδεψω

εκρυβα τα παντα

τις μπογιες
τα πινελα

σκεφτομουν

πως αν πεθανω σ εκεινο το ταξιδι

δεν θα θελα να βρουν τα χναρια μου

συνηθως
εκρυβα τ αδεια σωληναρια λαδομπογιας
στο ντουλαπι της κουζινας

κι ειχαν γινει πολλα κατα καιρους

τα μαζευα καποια πρωινα
και τα πηγαινα ενοχικα
στον καδο της γειτονιας

στην εισοδο του σπιτιου
φοβομουν μην πετυχω τους γειτονες

κοιταξουν εξερευνητικα την σακουλά
και με ρωτησουν κατι

μα πιο πολυ απ ολα
φοβομουν
αν τελικα δεν γυρνουσα απ το ταξιδι
κι ανοιγαν οι γονεις μου το ντουλαπι

και δεν βρισκαν πουθενα τιποτα ζωγραφισμενο
κανενα ιχνος μπογιας

μονο αδεια σωληναρια

you boys

Fuck you boys
and your castles made of sand..

.. i m gonna drown myself..

A Million Wishes

Σ αφησα
και με περιμενες

περιμεναμε

ηταν κι εμενα ανοιχτο
το παραθυρο

εισαι καπου εκει
εκει που σε αφησα

εκει που υποσχεθηκαμε

σ αυτη τη ζωη
δεν ξερω που εισαι

εγω βρισκομαι στην πολη
μονη στ αληθεια

μα οχι απο αγαπη

ειμαι τυχερη

ειναι ωραια εδω
καμια φορα

μα υποσεινηδητα
ειναι οι νυχτες
που με φερνουν στην υποσχεση μας
να τα κανουμε ολα σωστα

ν αγαπηθουμε τελεια
με την λατρεια καθε λαθους

με την ανυποστατη σφαγη
των μητρικων μας ορεξεων

με το αιμα των παγιδευμενων στα σιδερα

να τριζεις τα δοντια σου το βραδυ
να μην σ αγγιζω

να φερνεις το πρωι λουλουδια

να μην ξερω τι να κανω
και να μαραινονται

ω Θεε μου ολα τουτα τα χω κανει
δωσε μου μια να φυγω απ το πλεγμα

να γινω χιλιαδες..

Πεθυμησα
Νοσταλγησα

εκεινο που ισως να μην γνωρισα ποτε

ως πνευμα
που αναπνεει

και περιμενει

ν ακουσει παλι
τους ανθρωπους
να μιλουν τραγουδιστα

να χορευουν τα φωνηεντα στον αιθερα

να ναι τα φωτα λιγα
μα τα μεσα μας πολλα..

Μητε ξεχυλησα αποψε
μητε θα ξεχυλησω

ηταν γραφτο στην τσαντα μου
την σχολικη

πως το πρωι θ αργησω

οχι οτι με νοιαζει και πολυ
τον ηλιο να μυρισω μονο

να ρθουν τα χτισματα
στην οραση μου

να ναι μια διαβαση στον τοιχο

και να περνω
αδιαβατος
στο περασμα μου

να ναι το δεξια
απαγορευμενο

κι εκει να θελω να παω

να μαι καθαριος
να χει το πατημα μου αγερα
να χει η μορφη μου

οτι θα ηθελα να εχει

να μαι σιγουρος
και να περπατω
εκει που θελω..

eleven eleven

 

Ξεκινησαμε τ απογευμα

πηγαμε βολτα στο βουνο

ξυπολητοι

να ματωσουμε τα ποδια μας

περπατησαμε

ο ηλιος ηταν γλυκος

πορτοκαλης εκεινες τις ωρες

δεν κοιταχτηκαμε ποτε

δεν ξεραμε ποιοι ειμαστε

το χαμε κανονισει απ την αρχη

πως τα ματια μας

θα ναι στις τσεπες μας για τουτη την βολτα

ετσι θα μπορουσε να χει η βολτα μας

μια πορεια

καλυτερη

να οριζουμε τον δρομο με τις ανασες των δεντρων

και τις μυρωδιες απ τα χαδια της φυσης στο λιγοστο αερακι

σιγα σιγα

μυριζαμε το βιολετι

να γιομιζει τον ουρανο

τα ποδια μου

πονουσαν τοσο

ηταν τοσο λαβωμενα

που δεν ενιωθα πια τις επιφανειες του δρομου

αγγιζα τον αστραφτερο ουρανο

κι ενιωθα το χερι σου σηκωμενο να τον φτασει

η παλαμη σου ακουστηκε καθαρη

οταν τον επιασες

11:11

ηταν και τα καταφερες

ακουσες

το χαμογελο μου

δεν χρειαστηκε ποτε να καπνισω εκεινο το τσιγαρο

newborn

διαλεγω την απαγορευμενη

και μην μου πεις αυριο

πως δεν σταθηκαν καλα τα μανταλακια

διοτι η αγγαλια του Καρκινου

ειναι παντοτε με δαγκανες

δεν φταιει αυτος

ετσι σχεδιαστηκε

ηταν πολυ παλια οταν ειμασταν

ειμασταν ακομη κυριες του σπιτιου

απλωναμε και φευγαν

διανοηθηκαμε στην πορεια μιαν καποια φυση

περισυλεξαμε για δαυτην

εκκολαυθηκαμε

περιμενω την γεννεση

να την μελετησω..

να την απλωσω στην γειτονια

στα συρματα

να την δουν ολοι

αξιζω..

Τουτη η πολη
τουτα τα επιλεγμενα χρονια

με τα μπλεγμενα τους συρματα
τα αρυθμα τους σηματα

με κουρασαν
εχουν μπλεχτει
στα μαλλια μου
σαν μικροσκοπικες ψειρες

που δυσκολα θ απαλλαχτω

στεκουν καμια φορα οταν στοιχιζονται
σαν βελη

μου δειχνουν εναν καποιο δρομο

δυσκολο να ξεχωρισεις

οταν τα μελη σου
με δυσκολια κινουνται

οταν ο αιθερας σου
σπαρταραει στην παλαμη

κι εσυ τον βλεπεις
και φοβασαι

τι αλλο να κανεις

σε ποια πλευρα του φεγγαριου
να κανεις τον Gagarin?

για να σου πει στο τελος

"I don't see any God up here."

η Αρχη σου
εκλεισε τα παραθυρα

σφραγισμενα
να τα λουζουν το φως

εκει ψηλα στεκεις
σ εκεινο το δωματιο
γυμνη ως παιδι

οι τοιχοι σου ειναι λευκοι
και καθαροι

πιο πανω η ταρατσα
το πολυποθητο καταφυγιο

εκει θα στεκεις με φιλους φως και αερα
να βλεπεις την θαλασσα
και την γη
περηφανη
και με χαμογελο στα χειλη

στα κατω δωματια
αφησες λιγο ανοιχτα

πιστεψες ισως
πως θα μπει ο αερας μεσα
ν ανανεωσει τον χωρο

γυρω απ τα παραθυροφυλλα σου
οι τοιχοι γκρεμισμενοι

λερωμενοι πιο κατω
απ την βρωμια του δωματιου

το πιο κατω δεν φαινεται ακομη καθαρα
ελπιζω να μην το δεις ποτε

γιατι με σκοτεινη τρυπα μου μοιαζει
που ειτε θα πεσεις
ειτε θα γινεις

Δεν ειναι μητε το μερος
μητε η στιγμη

ειναι που αποφασησαν
και συνομωτησαν
ενας ηλιος
κι ενα συννεφο

δεν ξερω προς τι

εγω μονος καθομουν
στην πλαστικη μου καρεκλα

κι υστερα ενας ηχος στα βοτσαλα

μετα το κυμμα
τραγουδουσες εσυ

κι ησασταν κι οι δυο
τοσο μεγαλοι για να σας ξεχωρισω

Στους δρομους μιας Αθηνας

Την περπατω χρονια τουτη την πολη

ειδικα στην καρδια της που μ αρεσει
μ αρεσουν ολων των ειδων οι καρδιες να τις περπατω

αρκει να σου αφησουν καποιο δρομο

οταν μ αφησουν να τρεξω κιολας
εκει ειναι το καλυτερο μου

στις τοσες βολτες μου
συναντησα ενα κοριτσι

η φιγουρα της για μενα δεν ειχε πολυ μεγαλη σημασια
μπορουσα μονο να δω περα απ αυτο

θυμαμαι μονο πως παντα κρατουσε ενα λουλουδι στο χερι
και περπατουσε βιαστικα

σαν να την περιμενε καποιος να το δωσει

την ειδα πολλες φορες στις βολτες μου

παντα μ εκεινο το ιδιο λουλουδι

περασε απ το μυαλο μου πως ισως να ναι τρελλη..

δεν γινεται για παντα να τρεχεις μ ενα λουλουδι στο χερι..

ολοι τους ειναι εκει
καποιοι πιο κοντα

αλλοι πιο μακρυα

ολοι οι ανδρες πισω σου
να καθρεφτιζονται

αλλοι με την πλατη γυρισμενοι
αλλοι με τα ματια στα ματια σου

εισαι αυτη
κι εισαι κι αυτοι

παντα θα εισαι
εχουν αφησει καπου μεσα σου το ειδωλο τους
για κεινες τουλαχιστον τις στιγμες
ειναι φυλακισμενοι

διοτι παντα ησουν αληθινη
και για σενα θα ναι και τουτοι παντα

μεχρι να ρθει καποιος αδεξιος
να σπασει τον καθρεφτη
και να σ εξοργισει

δεν ειμουν ετσι παντοτε

καποτε ετρεχα διχως να λαχανιαζω
λαχανιαζα για καποιον αγαπημενο

και αποκοιμιοταν στο στηθος μου


δεν ειμαι ετσι παντοτε

το σπιτι μου μυριζει λουλουδια
κι ελληνικο καφε

δεν βιαζομαι πια

ευχομαι για εναν Χρονο νωχελικο και γιοματο

γιοματο απο μενα

ειμαι η μονη που μου απεμεινε

απο παλια το ηξερα πως θα μ εχω για παντα
το χαμε υποσχεθει..

σε βρηκα καλε μου αγαπημενε

κι ηταν τα βηματα σου σαν τα νερα

μεταιωρος βηματιζες
με τα φτερα ανοιχτα και σιγουρα

κι ο βυθος
δικος σου

πετουσες στα κυμματα
περηφανος

χωρις να σηκωνεις το φρυδι σου

μονο τα πατηματα
σε βρεχουν

κι εγω καπου διπλα και ξωπισω

στην προσγειωση

με τα φτερα μου παντα ανοιχτα
απ τους καιρους

πισω σου και διπλα σου

ως παντα ονειρευομουν

λιγο πιο πανω απ το κυμα
λιγο πιο πανω απ την υποσταση σου

να πεσω να σε φτασω..

να ρθουν ευχομαι οι μερες..


να μαι διπλα σου
να κανω βουτιες

κι οταν θα βγαινω βρεγμενη
να χαμογελω

κι εσυ να γελας παιδι μαζι μου..